Historia parafii

Podczas II wojny światowej kościół został częściowo zniszczony, ocalały jednak XIX wieczne empory okalające wnętrze z trzech stron, pokryte inskrypcjami (od strony zachodniej), z ażurową balustradą (od strony wschodniej), nowoczesny ołtarz ambonowy i organy. Po wojnie świątynia przeszła w ręce rzymsko-katolickiej parafii. Budowla przetrwała do 1968 r., wcześniej w 1962 r. odnowiono jeszcze organy.

Początek rozbiórki i całkowitej przebudowy kościoła nastąpił w 1966 r. Powodem tych prac był bardzo zły stan obiektu. Ponieważ nie było izolacji drewno zmurszało i pojawił się grzyb, dlatego trzeba było stare ściany, wzniesione na drewnianej konstrukcji szkieletowej, wypełnionej cegłą, zastąpić współczesnymi - z cegły dziurawki. Deski imitujące dawną formę, przybito do ścian od zewnątrz, tworząc jej imitację. Stary oryginalny, zbutwiały, drewniany strop wymieniono na stalową więźbę dachową. Na podłodze położono także nową posadzkę. W 1969 r. postawiono wieżę.

W 1970 r. zakończono prace - w miejscu starego kościółka stanął zupełnie nowy, zachowując wiernie stary wzór - bryłę, rzut, plan wnętrza a w wystroju elewacji zewnętrznych konstrukcję ścian. Kształt budowli został jedynie poszerzony - dobudowano zakrystię i przedłużono prezbiterium. W 1976 r. Wykonano dekoracje, między innymi wstawiono witraże i na nowo wyposażono kościół.

W 2001 r. w wyniku pożaru plebanii, zostało całkowicie zniszczone jej zabytkowe wyposażenie liturgiczne, datowane na początek XX wieku. Spłonęły wtedy:

• neogotycka, metalowa, pozłacana monstrancja (pochodząca prawdopodobnie z pocz. XX wieku),
• neobarokowy kielich, metalowy, pozłacany (przełom XIX i XX wieku),
• kielich eklektyczny, metalowy, pozłacany (pocz. XX wieku),
• relikwiarz św. Stanisława, neobarokowy, wykonany ze srebra i pozłacanej blachy, przywieziony prawdopodobnie z Kresów Wschodnich (pocz. XX wieku)

W kościele znajduje się prospekt organowy, neobarokowy, drewniany, polichromowany (wtórnie), pochodzący prawdopodobnie na początku XX wieku. Mechanizm organów wykonano współcześnie.

Jednym z pastorów w Laskowicach, w XVI wieku, był Simon Figuliusz, który przybył do Laskowic z podwrocławskich Swojszyc. Około 1573 r. Zakończył pracę nad pierwszym polskim mszałem rękopiśmiennym. Dzieło to zawierało Listy Apostolskie oraz ewangelie i liczyło 292 strony. Na karcie 210 autor napisał "Simon Figuliusz Polanczyk, na ten czas fararz w Laskowicach". Ten cenny rękopis jest przechowywany w Bibliotece Kapitulnej we Wrocławiu.

Zaproszamy także do obejrzenia galerii.